Sikorski Marian od św. Stanisława (1713–1767), trynitarz, historyk zakonu. Pochodził z rodziny szlacheckiej, osiadłej na Pokuciu; został ochrzczony 3 IV 1713 w kościele Miechowitów w Przeworsku.
S. uczęszczał do szkół jezuickich w Stanisławowie i tamże 10 IX 1730 został przyjęty do zakonu trynitarzy. Nowicjat odbył we Lwowie przy kościele św. Mikołaja w l. 1730–1. Po złożeniu 11 IX 1731 ślubów wieczystych studiował filozofię w Łucku (1731–3) i teologię we Lwowie (1733–6); dn. 15 VIII 1736 otrzymał tamże święcenia kapłańskie. Skierowany do pracy wychowawczej był opiekunem (magister) kleryków trynitarskich uczących sie filozofii w Stanisławowie, a następnie słuchaczy teologii we Lwowie. Już w r. 1737 opublikował panegiryk ku czci założyciela zakonu Feliksa Walezjusza, a zadedykowany dobrodziejowi zakonu Janowi Jabłonowskiemu (Fasces Franciae floribus floridi…, Leopoli 1737). Ok. r. 1740 został profesorem filozofii w Stanisławowie i wykładał ją prawdopodobnie podczas dwuletniego kursu. W l.n. dwukrotnie był kaznodzieją w Łucku i dwukrotnie we Lwowie, gdzie wykładał także klerykom teologię scholastyczną. W r. 1747 wydał we Lwowie 6 kazań na piątki wielkopostne pt. Rok odkupienia. Rok dniami męki Jezusowej wymierzony… (Lw. 1747).
Po r. 1747 S. został mianowany, zapewne z inicjatywy komisarza generalnego trynitarzy Stanisława Oborskiego, historykiem (chronologus) zakonu, a w szczególności polskiej prowincji św. Joachima. Początkowo współpracował w archiwum lwowskim z dotychczasowym historykiem prowincji Onufrym Danilewiczem (wg Estreichera – Taczalskim), autorem pierwszej obszernej historii zakonu „Facies chronologica […] Ordinis Sanctissimae Trinitatis Redemptionis Captivorum” (Lw. 1748). W r. 1750 ogłosił w Wilnie skrót żywotów założycieli zakonu trynitarzy Jana z Matty i Feliksa Walezjusza napisanych przez F. Macedo „Przewodnik szczęśliwy jęczącym u pogan więźniom do nieba z nieba dany…”, a w r. 1754 we Lwowie wydał ich pełną wersję wg edycji rzymskiej z r. 1660 „Vitae sanctorum Joannis de Matta et Felicis Valesii…”. W r. 1753 opublikował własne obszerne dzieło historyczne Hypomnema ordinis discalceatorum Sanctissimae Trinitatis redemptionis captivorum […] in provinciam sancti Joachimi redacti… (Varsaviae 1753). W czterech księgach opisał kolejno życie Jana III Sobieskiego, głównego fundatora trynitarzy polskich, sprowadzenie zakonu do Polski i fundację klasztoru lwowskiego, pozostałe fundacje zakonne w Rzpltej oraz zestawił nazwiska Polaków wykupionych z niewoli tureckiej i tatarskiej w l. 1688–1743 dzięki zakonowi. Pisane na podstawie współczesnych dokumentów, listów i wywiadów stało się to dzieło S-ego najważniejszym opracowaniem dotyczącym dziejów trynitarzy polskich. W r. 1754 opublikował Brevis notitia rerum ordinis Sanctissimae Trinitatis de redemptione captivorum (Lw.), książkę zawierającą ogólne wiadomości o zakonie na podstawie publikacji i różnych autorów. Podał m.in. wykaz wykupionych z niewoli tatarskiej Polaków i Litwinów aż do r. 1752.
Po r. 1753 został S. profesorem teologii pozytywnej we Lwowie, a od r. 1758 w klasztorze w Tomaszowie Lubelskim. W r. 1757 opracował i wydał dla użytku duchownych oraz kleryków studiujących teologię pozytywną (w ramach której wykładano również Pismo św.) praktyczny podręcznik Compendium antilogiarum seu contradictionum apparenter talium Sacrae Scripturae… (Lw. 1759), wyjaśniający pozorne sprzeczności zawarte w poszczególnych księgach Biblii oraz podający etymologiczne wyjaśnienie wyrazów hebrajskich, chaldejskich i greckich, świadczący o dużej erudycji autora. Kiedy w związku z przygotowaniami do kanonizacji bł. Jana z Kęt znacznie ożywił się kult kanonika regularnego laterańskiego z Krakowa Stanisława Kazimierczyka, S. przygotował prozą i wierszem opis jego życia i cudów Honor cum debito cultu S. Stanislao Casimiriensi Polono […] exhibitus (Lw. 1761). Pod koniec życia S. dostał tytuł definitora prowincji; urzędów administracyjnych w zakonie jednak nie pełnił. Zmarł 26 IV 1767 we wsi Neledew koło Hrubieszowa na zapalenie płuc. Został pochowany w grobowcu zakonnym w kościele Trynitarzy w Tomaszowie.
Wg tradycji zakonnej odznaczał się pracowitością i pobożnością, propagował kult maryjny. W wydanym w r. 1754 we Lwowie zbiorze kazań w rocznicę koronacji lwowskiego obrazu Matki Bożej znalazło się i jego pt. Marya w najwyższej eminencji po Bogu zostająca.
Estreicher; Janocki, Lexicon, I 152 3, II 188–9; Jocher, nr 2481, 4650, 5004, 5458, 5486, 8233, 8297, 9393, 9394; Słown. Pol. Teologów Katol., IV; [Giżycki J. M.] Wołyniak, Notatka o niektórych naszych siedzibach trynitarskich, Kr. 1912 s. 4, 7, 100–1; Krzyżanowski A., Pogląd na powołanie, dzieje i sprawy zakonu trynitarzy w Polsce, „Pam. Religijno-Moralny” R. 11: 1851 t. 20 s. 395, 404, 409, 410, 414; Pelczar J., Zarys dziejów kaznodziejstwa w Kościele katolickim, Kr. 1896 cz. 2 z. 305; – Cracoviensis confirmationis cultus Servi Dei Stanislai Casimiritani […] Positio super cultu…, Romae 1989 s. 161; Monumenta Ordinis Excalceatorum SS. Trinitatis Redemptionis Captivorum ad Provincias S. Joachimi (Poloniae) et S. Josephi (Austriae-Hungariae) spectantia a Fr. Antonio ab Assumptione edita, Romae 1911 s. 34–5, 160, 201.
Ludwik Grzebień